Corona Tijden in Pijnacker-Nootdorp: HP Nijhof

Menselijk contact, dat mis ik waarschijnlijk het meest in deze periode. Bij het hardlopen loopt iedereen met een grote boog om elkaar heen, bij de supermarkt is de spanning voelbaar; sta ik niet te dichtbij die persoon, gesprekjes zijn korter en kinderen mogen niet mee. We maken het allemaal mee nu.

Voor mijn werk ben ik gewend om elke week wel een of twee dagen vanuit huis te werken. Dat scheelt mij flink in reistijd en een groot deel van mijn werk is prima via skype te doen. Fulltime thuiswerken is toch heel anders. Ik mis in steeds grotere mate mijn collega’s. We maken namelijk nogal wat mee met elkaar en dat is via skype toch lastig te delen. Ook de bedrijven waarbij wij werken hebben daar last van. Ik sprak recent een aantal oud-collega’s uit de tijd dat ik bij Transavia werkte. Die hebben nu een heel bijzondere ervaring. Normaal gaat het om een continue stroom aan passagiers en diensten van A neer B te krijgen en soms weer terug.  Nu staan alle kisten aan de grond. Zij vragen zich af hoe dat straks weer op moet gaan starten en wanneer? Dit komt allemaal voorbij tijdens een virtuele vrijdagmiddagborrel, gewoon vanuit mijn eigen tuin. Maar dat voelt toch niet hetzelfde als wanneer je elkaar even goed in de ogen kunt kijken en een arm op de schouder kan leggen. Ik voel de pijn van mijn bedrijf, het is namelijk ook mijn pijn en die van al mijn collega’s.

 

Thuiswerken als raadslid is ook anders dan je zou willen. Je kunt maar heel beperkt langs bij mensen, de gemeente heeft terecht de hoofd focus op de maatregelen rondom Corona gelegd en krijgen we minder stukken ter bespreking. Bovendien is Teams niet een goed middel om onderwerpen die politiek gevoelig liggen te kunnen bediscussiëren. Ook inspraak van burgers is op die manier eigenlijk niet te doen.

 

Arbeid adelt is een oud Hollands gezegde: van hard te werken word je een nobeler/beter mens. Vanaf de start van de Corona periode hebben we mensen de fysieke toegang tot hun werk in een heleboel gevallen ontzegd. Beetje bij beetje geven we daar nu wat meer ruimte voor. We merken met zijn allen dat we heel graag aan het werk zijn, aan het werk willen en aan het werk blijven. We zijn graag met elkaar samen aan de arbeid en missen dat meer dan we ooit misschien wel wilden toegeven. De quarantaine voelt voor niemand als een vakantie, we zijn ook heel beperkt in waar we heen kunnen en we weten niet wanneer de ‘laatste dag’ van deze periode precies zal zijn. 

Ik wil net als aan het einde van een vakantie graag weer normaal aan het werk, mijn collega's weer zien en contacten onderhouden. Maar helaas we zullen geduld moeten hebben. 

 

Thuis is er gelukkig genoeg te doen. Tuin is ondertussen op orde en ik heb net als zovelen met de hoge drukspuit alles opgefrist. Binnenshuis ben ik tussendoor al met mijn oude Lego aan het bouwen, iets wat ik al heel heel lang van plan was en wat heerlijk rustgevend is. Misschien is dat ook wel wat de Corona crisis leert. Het sociale is veel belangrijker dan we vaak denken en op momenten rust inbouwen voelt goed.