Menselijk
contact, dat mis ik waarschijnlijk het meest in deze periode. Bij het hardlopen
loopt iedereen met een grote boog om elkaar heen, bij de supermarkt is de
spanning voelbaar; sta ik niet te dichtbij die persoon, gesprekjes zijn korter
en kinderen mogen niet mee. We maken het allemaal mee nu.
Voor
mijn werk ben ik gewend om elke week wel een of twee dagen vanuit huis te
werken. Dat scheelt mij flink in reistijd en een groot deel van mijn werk is
prima via skype te doen. Fulltime thuiswerken is toch heel anders. Ik mis in
steeds grotere mate mijn collega’s. We maken namelijk nogal wat mee met elkaar
en dat is via skype toch lastig te delen. Ook de bedrijven waarbij wij werken
hebben daar last van. Ik sprak recent een aantal oud-collega’s uit de tijd dat
ik bij Transavia werkte. Die hebben nu een heel bijzondere ervaring. Normaal
gaat het om een continue stroom aan passagiers en diensten van A neer B te
krijgen en soms weer terug. Nu staan alle kisten aan de grond. Zij vragen
zich af hoe dat straks weer op moet gaan starten en wanneer? Dit komt allemaal
voorbij tijdens een virtuele vrijdagmiddagborrel, gewoon vanuit mijn eigen
tuin. Maar dat voelt toch niet hetzelfde als wanneer je elkaar even goed in de
ogen kunt kijken en een arm op de schouder kan leggen. Ik voel de pijn van mijn
bedrijf, het is namelijk ook mijn pijn en die van al mijn collega’s.
Thuiswerken
als raadslid is ook anders dan je zou willen. Je kunt maar heel beperkt langs
bij mensen, de gemeente heeft terecht de hoofd focus op de maatregelen rondom
Corona gelegd en krijgen we minder stukken ter bespreking. Bovendien is Teams
niet een goed middel om onderwerpen die politiek gevoelig liggen te kunnen
bediscussiëren. Ook inspraak van burgers is op die manier eigenlijk niet te
doen.
Arbeid
adelt is een oud Hollands gezegde: van hard te werken word je een nobeler/beter
mens. Vanaf de start van de Corona periode hebben we mensen de fysieke toegang
tot hun werk in een heleboel gevallen ontzegd. Beetje bij beetje geven we daar
nu wat meer ruimte voor. We merken met zijn allen dat we heel graag aan het
werk zijn, aan het werk willen en aan het werk blijven. We zijn graag met
elkaar samen aan de arbeid en missen dat meer dan we ooit misschien wel wilden
toegeven. De quarantaine voelt voor niemand als een vakantie, we zijn ook heel
beperkt in waar we heen kunnen en we weten niet wanneer de ‘laatste dag’ van
deze periode precies zal zijn.
Ik
wil net als aan het einde van een vakantie graag weer normaal aan het werk,
mijn collega's weer zien en contacten onderhouden. Maar helaas we zullen geduld
moeten hebben.
Thuis
is er gelukkig genoeg te doen. Tuin is ondertussen op orde en ik heb net als
zovelen met de hoge drukspuit alles opgefrist. Binnenshuis ben ik tussendoor al
met mijn oude Lego aan het bouwen, iets wat ik al heel heel lang van plan was
en wat heerlijk rustgevend is. Misschien is dat ook wel wat de Corona crisis
leert. Het sociale is veel belangrijker dan we vaak denken en op momenten rust
inbouwen voelt goed.